Heerlijk vind ik het, filosoferen met kinderen. Tijdens het coachen maar ook in de klas en met mijn eigen kinderen thuis. We praten, luisteren, discussiëren en verwonderen wat af over de meest uiteenlopende onderwerpen...

"Door te filosoferen met kinderen, kun je de pure verwondering bij kinderen zien," wordt vaak gezegd. Die pure verwondering die inderdaad nog zo puur is, verwondering die bij oudere mensen vaak ver te zoeken is omdat wij/zij zichzelf hebben afgeleerd om zichzelf vragen te stellen.

Verwondering is prachtig en waardevol. Volgens Plato "begint elke wijsbegeerte met verwondering." Door verwondering blijf je het wonder van het leven zien, je realiseert je dat de wereld, niet zo een-twee-drie te vatten is. Er zijn mysteriën waar de beste wetenschappers geen raad mee weten.

Filosofische vragen zijn vragen waar geen eenduidig antwoord op te geven valt. Uiteindelijk komt het antwoord neer op een mening, maar je kunt die mening wel proberen goed te onderbouwen. 

Door met kinderen te filosoferen worden zij aangemoedigd om zelf na te denken over wat ze van iets vinden. Ze mogen het helemaal zelf bedenken. Het enige wat ze wel kunnen verwachten van hun gesprekspartner zijn reacties als; "Weet je dit zeker?" en "Wat als dit nu niet zo is?"

Het uitgangspunt is: er is geen goed en geen fout. Dit is bevrijdend voor kinderen en kinderen vinden het erg leuk om zelf een mening te verzinnen, die te verkondigen en er achter te blijven staan. Ze leren te discussiëren maar ook te luisteren naar de meningen van anderen.

Ik merk dat kinderen die vaker filosoferen kritischer nadenken en vragen stellen. Kinderen stellen zich toleranter op ten opzichte van elkaar, ze leren te luisteren naar de ideeën van anderen.